Wie nie waag nie, wen nie

-

Emigrasie is ’n gewilde onderwerp in Suid-Afrika op die oomblik, veral onder mense in my ouderdormsgroep. Wanneer jy in ’n gesprek daaroor betrokke raak, is die slotsom basies – bly jy, of ry jy. Ek en my man het in 2018 besluit dat emigrasie die beste opsie vir ons gesin is en ons het Kanada as ons nuwe tuiste gekies.


Paul Fiedler - Unsplash

Ek woon al my hele lewe lank in Suid-Afrika, in dieselfde provinsie en dieselfde stad. As kind was ek bevoorreg om heelwat binnelands te reis tydens skoolvakansies. Ons het gewoonlik gekamp, wat ’n bekostigbare opsie is vir ’n gesin van vyf. Ek was nog nooit in een van ons buurlande nie en was onlangs vir die tweede keer in die buiteland. My wêreld was tot nou toe nog eintlik maar klein.
Uiteraard is die besluit om sak en pak na ’n vreemde land te verhuis teenstrydig met my reiservaring en my oorversigtige persoonlikheid. Dit was wel die maklikste besluit tot dusver – dat ons wel wil gaan, en na watter land.
Maar dit was net die begin van ’n baie lang stryd (waarmee ons steeds besig is) met baie uitdagings. My geloof word beproef soos nooit tevore en dit is moeilik om geduldig te wees as dinge nie vinnig genoeg na jou sin verloop nie.

Baie (meer as wat ons gedink het) van ons spaargeld, ure in toue, hope dokumentasie, senutergende eksamens, 300-werksaansoeke en ’n paar teleurstellings later het ons nuwe tuiste óns gekies: Altona – ’n plattelandse dorpie in die suide van Manitoba. As jy my vroeër gevra het of ek uit keuse van die stad na die platteland sal verhuis, het ek jou waarskynlik verseker dat dit nie na my idee van pret klink nie. En tog is dít waarheen ons gesin se paadjie loop. En hoe meer ek daaroor dink, hoe meer sien ek uit na ’n stiller lewe met ’n stadiger pas.

Ons weet nog nie wanneer ons die groot trek sal kan maak nie. Ons is nog afhanklik van die Kanadese regering om ons aansoek goed te keur, maar ons is vol hoop dat ons die komende Kanadese somer eerstehands sal kan beleef. Intussen is ek bitter opgewonde oor die nuwe avontuur wat op ons gesin wag. Maar ook om terug te kyk na die hele proses en te weet – dit was die moeite werd.

Hou hierdie spasie dop vir die res van ons reis.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Perspektief

-
Image
  September merk 3-jaar sedert ons na Kanada verhuis het. Die rasionele deel van my brein sê dit moet soos ‘n lang tyd voel, maar as jy jou lewe in jou middel 30’s oor begin, is dit eintlik kort. In baie opsigte is ons regtig bevoorreg. Ons het goed by die gemeenskap ingeskakel, ons het wonderlike mense ontmoet, ons het stabiele beroepe, ons kinders vaar goed op skool, ons besit ‘n huis en geniet die voordele van ‘n klein-dorpie-leefstyl terdeë. Ek is glad nie spyt oor ons besluit om ons lewens te ontwortel nie. Ons staan ferm by ons “waarom” en waardeer die lewenskwaliteit wat ons hier geniet. Maar Kanada is beslis nie perfek nie. Dit het ook uitdagings, en al leef ons beskermd in die platteland van Manitoba is ons baie bewys van wat in die nuus en op sosiale media die rondte doen. Ek voel egter dat ek Suid-Afrika om verskoning moet vra. Nie omdat ek dit agter gelaat het nie, maar omdat ek so gefokus was op die negatiewe aspekte van die land dat ek nie erkenning kon gee aan die goei
Read more

'n Gewone lewe

-
Image
 Ek het onlangs ‘n prentjie op die internet gesien wat sê “Wanneer jy 40 word is jy oud vir jongmense, en jonk vir oumense.” My man word hierdie jaar 40. Ek onthou nog my ouers se 40ste verjaarsdagpartytjie. Ek onthou presies waar in die huis ons gesit en kuier het, met die grys rusbanke wat ons al vir dekades nie meer het nie. Ek het nog twee jaar oor voor dit my beurt is, maar ek voel aan my lyf dat ek nou ‘n nuwe fase betree. Met my skuif van skool na universiteit, en weer van universiteit na werk, het ek gedink dat tyd teen my tel. Daar is ‘n tydgleuf waarby ek moet pas hou. En omdat tyd beperk is, moet jy dit nie vermors nie. Ek het vier jaar op universiteit spandeer en vir nog vier jaar daarna met ‘n begin-salaris my studielening afbetaal en dus gereken ek moet ‘n sukses maak van wat ek het. Ek was in my dertigs toe ek vir die eerste keer besef het dat mens nooit te oud is om ‘n verandering te maak nie. Dat geen tyd of energie van die verlede nutteloos was nie. Gelukkig is 30 nog
Read more

Katalogus

-
Image
Vra enige klasmaat van universiteit, en hulle sal my obsessie met katte kan beaam. Ek het op een of ander wyse katte as tema in bykans elke projek ingesmokkel. Die kans was altyd groot dat ek ’n crazy cat lady gaan word, maar gelukkig het ek ’n man gekry vir wie ek liewer is as katte. En dit sê baie. Ek het my eerste kat gekry toe ek sewe jaar oud was. Hy was grys en sy naam was Simba – Lion King was toe baie gewild. Hy was effe wild en het slange en muisvoëls en halwe muise in die huis ingedra. Hy het sy nege lewens almal spandeer toe hy deur ’n kar raakgery is. Een minder oog en ’n pen in sy femur later, was hy weer sy ou self. Ek weet nie hoe my arme ouers die veearts-rekening betaal het nie maar my liefde vir die skepsel het hulle seker genoop. Ek kan nie presies onthou hoe lank hy geleef het nie maar ek dink op die ou end is hy dood aan katgriep. My volgende liefde was Spica*. Ek was toevallig by die winkel toe daar ’n boks met klein katjies was wat verniet weggee word. Ek wa
Read more