Ingedagte

  September merk 3-jaar sedert ons na Kanada verhuis het. Die rasionele deel van my brein sê dit moet soos ‘n lang tyd voel, maar as jy jou lewe in jou middel 30’s oor begin, is dit eintlik kort. In baie opsigte is ons regtig bevoorreg. Ons het goed by die gemeenskap ingeskakel, ons het wonderlike mense ontmoet, ons het stabiele beroepe, ons kinders vaar goed op skool, ons besit ‘n huis en geniet die voordele van ‘n klein-dorpie-leefstyl terdeë. Ek is glad nie spyt oor ons besluit om ons lewens te ontwortel nie. Ons staan ferm by ons “waarom” en waardeer die lewenskwaliteit wat ons hier geniet. Maar Kanada is beslis nie perfek nie. Dit het ook uitdagings, en al leef ons beskermd in die platteland van Manitoba is ons baie bewys van wat in die nuus en op sosiale media die rondte doen. Ek voel egter dat ek Suid-Afrika om verskoning moet vra. Nie omdat ek dit agter gelaat het nie, maar omdat ek so gefokus was op die negatiewe aspekte van die land dat ek nie erkenning kon gee aan die goei

Ek dink dit is waarskynlik in die mens se natuur om vergelykings te tref. Dalk sonder dat ons dit eers besef. Kort na ons kwarantyn verby was en ons vir die eerste keer ons nuwe tuiste kon beleef, was ek bewus hoe anders alles is. Want kom ek sê nou vir jou – alles is anders. En aanvanklik voel jy terselfdertyd oorweldig en verwonderd oor al die nuwighede. Ons woon nou vyf maande in Kanada. Al is ons steeds sedert November onder streng inperking, is ons al baie meer tuis as daardie eerste paar weke. Ons voel nie meer so oorweldig nie maar beleef steeds eerstes. Hoe gemakliker ek met alledaagse lewe in Kanada raak, hoe meer vergelykings is daar om tussen my geboorteland en die koue Noorde te tref. Mens is geneig om dan te peins oor wat jy verwelkom en waarna jy regtig verlang. Ek deel dus graag ’n paar dinge op my lysie. Familie en vriende Dit is wat ek die mééste mis. My mense. Ons is baie bevoorreg dat ons reeds ’n handjie vol vriende kon maak (en hulle is regte staatmakers) maa

Dit is nou amptelik ’n week en twee dae sedert ek my kantoorwerk vir voltydse mamma verruil het. Dus het ek nou meer plek in my kop terwyl ek agter die seuntjies aanhardloop. In my vorige inskrywing het ek die swaarte van COVID-19 en die inperking van my bors af gekry, so nou wil ek graag die positiewe invloed wat dit op my lewe gehad het deel. Sommige daarvan was maklik om raak te sien, vir ander moes ek dieper gaan delf. Bruno Nascimento – Unsplash Ek noem dikwels opmerkings wat mense maak as hulle hoor jy emigreer. Een daarvan is die bekommernis dat ons Suid-Afrikaners gaan sukkel om sonder ’n huishulp klaar te kom. My feetjie het twee maal per week by ons kom draai voor die inperking en dit was altyd so lekker om by ’n skoon huis in te stap. Ná inperking moes ek skielik voltyds tuis werk, na die kinders kyk (ek en my man moes beurte maak) EN die huiswerk doen. Jy leer vinnig om die wasgoed op te hang terwyl die kinders televisie kyk of slaap – en ja, my kinders het BAIE tele