Van werksoek na weerbaarheid

-
As mense hoor ons emigreer Kanada toe, is die eerste vraag gewoonlik of een van ons ’n werk daar gekry het. Ons het van die begin af besluit dat ons die skuif beslis nie sonder ’n werksaanbod sal maak nie, so dit was ’n belangrike deel van die proses.



My man Callie* is ’n programmeerder – ’n beroep hoog in aanvraag in Kanada. Ten spyte daarvan was dit baie moeiliker om ’n werk te kry as wat ons ooit kon voorspel, hoofsaaklik omdat ons nog in Suid-Afrika was. Hy het daagliks vir poste aansoek gedoen, op elke platform denkbaar. Tussen meer as 300 aansoeke het hy drie onderhoude gehad wat onsuksesvol was, nadat hy dae lank aan ’n lyntjie gehou is. Uiteindelik, net toe ons wil tou opgooi, kry hy terugvoer van Elmer’s Manufacturing in Altona. Reeds van die eerste gesprek af was hul aanslag totaal anders as die vorige ervarings. Hulle was gemaklik, vriendelik en het oor ons gesin uitgevra. Ons het dadelik begin navorsing doen oor die dorp en besef dat dié pos ons nie net na ’n ander land gaan neem nie, maar dat ons die stad vir die platteland gaan verruil.

Die onderhoud met Elmer’s gaan baie goed en ons wag in spanning vir terugvoer. Dae gaan verby...ons is rasend. Intussen kry my man uit die bloute ’n boodskap op LinkedIn oor ’n pos by ’n bank in Nieu Seeland en ons is heeltemal verward – is Kanada dalk nie vir ons beskore nie? Moet ons die proses op ys plaas en Nieu Seeland oorweeg, al was dit van die begin af nie een van ons keuses nie? Net ná my man besluit om ’n onderhoud met die bank te reël, laat weet Elmer’s hom dat sy aansoek suksesvol was. My man het ’n werk! Ons gaan Kanada toe! Wat ’n wipplank van emosies in ’n kwessie van twee weke.

Callie het September 2019 van Suid-Afrika af deeltyds vir Elmer’s begin werk. Te danke aan moderne tegnologie kan hy video-oproepe met sy nuwe span meemaak, maar die sewe ure tydsverskil en die afstand was (en is steeds) ’n groot uitdaging. Sedert Desember werk hy nou voltyds vir die Kanadese. 

Elmer's se Haulmaster graanwa


Die volgende stap was om vir ’n werkspermit aansoek te doen. Net voor ons met dié proses begin kondig die Kanadese regering ’n nuwe program aan wat vaardige immigrante in plattelandse gemeenskappe wil vestig. Elf gemeenskappe word aangewys, en Altona is op die lys. Ek het nog nooit in toeval geglo nie, maar dit was beslis ’n toe-val-lig-oomblik. Wat dié program vir ons ideaal maak is dat jy en jou gesin dadelik permanente verblyfreg kry, in plaas van ’n tydelike werkspermit. Maar toe begin die wag van voor af.

Die Kanadese verstaan nie hoe dinge in Afrika werk nie. Of dalk eerder dat dinge hier eenvoudig nie werk nie. Al die admin sloer. Gelukkig het ons vroegtydig, lank voor die werksaanbod, van die nodige admin afgehandel; taaltoetse, kwalifikasies verifieer, onverkorte geboortesertifikate en bestuursrekords. Volgende aan die beurt was die polisieklaring, waarvoor ons 10 weke gewag het. Ons is alweer rasend.

Ek het ons aansoek vir die landelike gemeenskapsprogram amptelik in Februarie ingedien terwyl ek in Halifax was. Ek is heeltyd bekommerd dat die Kanadese by Elmer’s se geduld gaan opraak of dat my man se werksaanbod gaan verval. Boonop begin ons oudste met “Kindergarten” in September vanjaar, en die tyd stap aan. My man se kontak by die stadsraad is besonders optimisties oor die vordering en ons wil graag daarin deel, maar die werklikheid dat ons van die Suid-Afrikaanse ambassade afhanklik is maak ons skepties.

Nog ’n onderwerp wat rondom emigrasie handel is geloof. Veral, in my ervaring, die vraag of mense wat kies om te emigreer nie genoeg geloof het dat dinge in Suid-Afrika sal beter word nie. Ek dink dat dit net soveel geloof verg om te gaan as om te bly. In ons geval sien ek God se hand in elke tree wat ons proses vorentoe gee en het berusting dat Hy ons gesin na Altona toe stuur. Ja, dit was ons keuse om te emigreer en ja, ons het Kanada gekies, maar God sê tog in sy Woord dat ons ons behoeftes aan hom mag bekend maak. En ten spyte van my menslike ongeduld en bekommernisse is Sy tydsberekening perfek.

Ons kan maklik God se guns miskyk wanneer dit voel of die proses agteruit beweeg. Terwyl ons in spanning wag het ons en ons families tyd gehad om hierdie reuse skuif emosioneel te verwerk. Ons kinders kon kosbare tyd saam met hul oupas en oumas spandeer. En deur elke struikelblok kon ons waardevolle lesse oor onsself en ons gesin leer.
Ek laat dalk my vriende, familie en besittings agter, maar my God en my manne kom saam. En dit is al wat ek nodig het.

*Callie is eintlik Carel gedoop. In Kanada sal hy egter Carl heet want as jy Callie of Carel in ’n Kanadese aksent uitspreek is dit vrouename...

Hier is ’n video oor die projek waarmee my man besig is:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Perspektief

-
Image
  September merk 3-jaar sedert ons na Kanada verhuis het. Die rasionele deel van my brein sê dit moet soos ‘n lang tyd voel, maar as jy jou lewe in jou middel 30’s oor begin, is dit eintlik kort. In baie opsigte is ons regtig bevoorreg. Ons het goed by die gemeenskap ingeskakel, ons het wonderlike mense ontmoet, ons het stabiele beroepe, ons kinders vaar goed op skool, ons besit ‘n huis en geniet die voordele van ‘n klein-dorpie-leefstyl terdeë. Ek is glad nie spyt oor ons besluit om ons lewens te ontwortel nie. Ons staan ferm by ons “waarom” en waardeer die lewenskwaliteit wat ons hier geniet. Maar Kanada is beslis nie perfek nie. Dit het ook uitdagings, en al leef ons beskermd in die platteland van Manitoba is ons baie bewys van wat in die nuus en op sosiale media die rondte doen. Ek voel egter dat ek Suid-Afrika om verskoning moet vra. Nie omdat ek dit agter gelaat het nie, maar omdat ek so gefokus was op die negatiewe aspekte van die land dat ek nie erkenning kon gee aan die goei
Read more

'n Gewone lewe

-
Image
 Ek het onlangs ‘n prentjie op die internet gesien wat sê “Wanneer jy 40 word is jy oud vir jongmense, en jonk vir oumense.” My man word hierdie jaar 40. Ek onthou nog my ouers se 40ste verjaarsdagpartytjie. Ek onthou presies waar in die huis ons gesit en kuier het, met die grys rusbanke wat ons al vir dekades nie meer het nie. Ek het nog twee jaar oor voor dit my beurt is, maar ek voel aan my lyf dat ek nou ‘n nuwe fase betree. Met my skuif van skool na universiteit, en weer van universiteit na werk, het ek gedink dat tyd teen my tel. Daar is ‘n tydgleuf waarby ek moet pas hou. En omdat tyd beperk is, moet jy dit nie vermors nie. Ek het vier jaar op universiteit spandeer en vir nog vier jaar daarna met ‘n begin-salaris my studielening afbetaal en dus gereken ek moet ‘n sukses maak van wat ek het. Ek was in my dertigs toe ek vir die eerste keer besef het dat mens nooit te oud is om ‘n verandering te maak nie. Dat geen tyd of energie van die verlede nutteloos was nie. Gelukkig is 30 nog
Read more

Katalogus

-
Image
Vra enige klasmaat van universiteit, en hulle sal my obsessie met katte kan beaam. Ek het op een of ander wyse katte as tema in bykans elke projek ingesmokkel. Die kans was altyd groot dat ek ’n crazy cat lady gaan word, maar gelukkig het ek ’n man gekry vir wie ek liewer is as katte. En dit sê baie. Ek het my eerste kat gekry toe ek sewe jaar oud was. Hy was grys en sy naam was Simba – Lion King was toe baie gewild. Hy was effe wild en het slange en muisvoëls en halwe muise in die huis ingedra. Hy het sy nege lewens almal spandeer toe hy deur ’n kar raakgery is. Een minder oog en ’n pen in sy femur later, was hy weer sy ou self. Ek weet nie hoe my arme ouers die veearts-rekening betaal het nie maar my liefde vir die skepsel het hulle seker genoop. Ek kan nie presies onthou hoe lank hy geleef het nie maar ek dink op die ou end is hy dood aan katgriep. My volgende liefde was Spica*. Ek was toevallig by die winkel toe daar ’n boks met klein katjies was wat verniet weggee word. Ek wa
Read more