Siek-en-sat vir COVID-19

-
Ek was vasbeslote om nie ’n bloginskrywing oor COVID-19 te maak nie, want ek was voor die inperking reeds moeg vir die virus-verwante inligting wat my om elke hoek en draai oorweldig het. Dit is egter nou 47 dae later en alles wat ek te sê het, het op een of ander manier iets met die pandemie te make. Dit maak jou siek, of jy dit nou onder lede het of nie.

’n Illustrasie van die koronavirus, CDC (Unsplash)


Dit is baie moeilik om vir ’n virus kwaad te wees. Jy kan dit nie aanspreeklik hou nie. Jy kan dit nie beboet nie. Jy kan dit nie skel en vloek nie (want kom ons wees nou maar eerlik, soms laat dít mens immers ’n bietjie beter voel). Trouens, jy kan niks binne jou menslike beheer doen om die virus of sy pad van verwoesting te beïnvloed nie, behalwe dalk om na jou eie gesondheid om te sien.

Ek kan vir ons president kwaad wees, hoofsaaklik vir die skade wat hy aan ons ekonomie berokken het. Of dat sy regering ons menseregte van só mate beperk dat dit vir elke demografie ondraaglik geword het. Ek kan vir hom ’n brief skryf, soos Gareth Cliff, maar hy sal hom tog nie daaraan steur nie en boonop sal ek dan mos ’n bevoorregte rassis wees en dáárvoor het ek nie krag nie.

Iemand het onlangs op Facebook gesê dat ons almal in dieselfde storm is, maar beslis nie in dieselfde boot nie. As mens na Suid-Afrika se bevolking kyk is ons gesin beslis in ’n gunstige posisie. Ek en my man kan beide van die huis af werk, al is dit ’n onrealistiese uitdaging om dit met ’n verveelde 4- en 2-jarige reg te kry. Iewers skiet iets altyd te kort. Ons was nog nooit bang dat ons honger hoef te gaan slaap nie. Dit is vir ons moontlik om steeds ons huishulp en die kleuterskool te betaal al gebruik ons nie hulle dienste nie – dit is immers die regte ding om te doen. Ten spyte van my angsversteuring kon ek tot dusver nog normaal funksioneer en is ons gesin nog almal lief vir mekaar, al is ons uitgekuier.
Vra egter vir enige gesin wat te midde die pandemie probeer emigreer hoe dit REGTIG met hulle gaan, en jy sal ’n baie eerlike antwoord kry. Want ons is GATVOL. Ons is rasend. Ons wil en kan nie meer geduldig wees nie en bid al vir wonderwerke. 
Ons lewe met die geld wat ons gedink het ons opsy sit om anderkant mee oor te begin. Ons beplanning vir waar ons gaan bly en wanneer ons van ons besittings gaan ontslae raak is omver gegooi. Ek weet van ’n gesin wat reeds hul werk bedank het en hul meubels verskeep het, en hier sit hulle nou – vasgekeer in een groot konsentrasiekamp.

Ons moes verlede week basies ’n koerier oortuig (en baie geld betaal) om ’n klomp dokumente na Kanada te verskeep, ná Postnet ons nie wou help nie. Ons aansoek om wettig in Kanada te werk en bly hang daarvan af en ons kon voor vlak 4 niks daaraan doen nie. Indien die aansoek wel binne die volgende paar maande goedgekeur word, weet ons nie hoe ons in Kanada gaan kom nie. Indien ons wel ’n vlug kan kry, gaan dit ons waarskynlik ’n arm en ’n been kos. Ons het ’n mate van beheer in ons daaglikse doen en late, soos om die kinders se roetine konsekwent te hou, maar verder is dit bloot ’n oorlewingstryd. Ja, ek klink seker melodramaties, maar in ons werklikheid probeer ons net emosioneel kop bo water hou.

Ons moes noodgedwonge ’n paar moeilike besluite maak om by ons onsekere tydlyn aan te pas (as mense my nou vra wanneer ek dink ons in Kanada sal wees, vra ek hulle hoe lank ’n stuk tou is). Ek werk nog net tot die einde van die maand en dan gaan ek voltyds na die kinders kyk. My man kan gelukkig steeds vir die Kanadese werk omdat die maatskappy deel van ’n noodsaaklike diens is, maar hy moet ook sy volle aandag aan sy werk kan gee en met sy vrou en kinders tuis is dit moeilik. Dan trek ons binne die komende twee weke by my ouers in, aangesien ons huurkontrak verstryk het en ons dit nie met vrymoedigheid kan hernu nie. Dit help dat ons nou stelselmatig, tog drasties aan ons besittings moet sny, wat ons buitendien sou moes doen as ons die groot trek oorsee aandurf. Ons kry die geleentheid om vir oulaas kosbare tyd saam met ons familie te spandeer, al beteken dit dat ons ‘n leefspasie onbepaald met hulle moet deel.

Die afgelope 47 dae voel vir my soos wanneer jy verdwaal en op ’n ongemerkte grondpad beland – een van daai wat jou GPS nie eens herken nie. Aanvanklik probeer jy die natuurskoon bewonder maar dit hou mens net só lank tevrede. Kort voor lank is jou padkos klaar en jy raak moeg vir jou speellys en die ander passasiers se geselsies. Jy wens jy kan eerder omdraai, maar jy is só desperaat om jou eindbestemming te bereik dat jy eenvoudig koers hou en blindelings voortbeur. Ek weet nie hoe lank ons nog op hierdie grondpad gaan wees nie, maar my boude is al lam gesit en ek smag na beskawing. Dit is al wat ek met sekerheid kan sê. So toe besluit ek om tóg maar ’n COVID-19 inskrywing te maak. Ek kon dalk nie die virus vloek en skel nie maar ek moet bieg dat my gemoed nou effe ligter voel.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

'n Gewone lewe

-
Image
 Ek het onlangs ‘n prentjie op die internet gesien wat sê “Wanneer jy 40 word is jy oud vir jongmense, en jonk vir oumense.” My man word hierdie jaar 40. Ek onthou nog my ouers se 40ste verjaarsdagpartytjie. Ek onthou presies waar in die huis ons gesit en kuier het, met die grys rusbanke wat ons al vir dekades nie meer het nie. Ek het nog twee jaar oor voor dit my beurt is, maar ek voel aan my lyf dat ek nou ‘n nuwe fase betree. Met my skuif van skool na universiteit, en weer van universiteit na werk, het ek gedink dat tyd teen my tel. Daar is ‘n tydgleuf waarby ek moet pas hou. En omdat tyd beperk is, moet jy dit nie vermors nie. Ek het vier jaar op universiteit spandeer en vir nog vier jaar daarna met ‘n begin-salaris my studielening afbetaal en dus gereken ek moet ‘n sukses maak van wat ek het. Ek was in my dertigs toe ek vir die eerste keer besef het dat mens nooit te oud is om ‘n verandering te maak nie. Dat geen tyd of energie van die verlede nutteloos was nie. Gelukkig is 30...
Read more

Perspektief

-
Image
  September merk 3-jaar sedert ons na Kanada verhuis het. Die rasionele deel van my brein sê dit moet soos ‘n lang tyd voel, maar as jy jou lewe in jou middel 30’s oor begin, is dit eintlik kort. In baie opsigte is ons regtig bevoorreg. Ons het goed by die gemeenskap ingeskakel, ons het wonderlike mense ontmoet, ons het stabiele beroepe, ons kinders vaar goed op skool, ons besit ‘n huis en geniet die voordele van ‘n klein-dorpie-leefstyl terdeë. Ek is glad nie spyt oor ons besluit om ons lewens te ontwortel nie. Ons staan ferm by ons “waarom” en waardeer die lewenskwaliteit wat ons hier geniet. Maar Kanada is beslis nie perfek nie. Dit het ook uitdagings, en al leef ons beskermd in die platteland van Manitoba is ons baie bewys van wat in die nuus en op sosiale media die rondte doen. Ek voel egter dat ek Suid-Afrika om verskoning moet vra. Nie omdat ek dit agter gelaat het nie, maar omdat ek so gefokus was op die negatiewe aspekte van die land dat ek nie erkenning kon gee aan die ...
Read more

Wie nie waag nie, wen nie

-
Image
Emigrasie is ’n gewilde onderwerp in Suid-Afrika op die oomblik, veral onder mense in my ouderdormsgroep. Wanneer jy in ’n gesprek daaroor betrokke raak, is die slotsom basies – bly jy, of ry jy. Ek en my man het in 2018 besluit dat emigrasie die beste opsie vir ons gesin is en ons het Kanada as ons nuwe tuiste gekies. Paul Fiedler - Unsplash Ek woon al my hele lewe lank in Suid-Afrika, in dieselfde provinsie en dieselfde stad. As kind was ek bevoorreg om heelwat binnelands te reis tydens skoolvakansies. Ons het gewoonlik gekamp, wat ’n bekostigbare opsie is vir ’n gesin van vyf. Ek was nog nooit in een van ons buurlande nie en was onlangs vir die tweede keer in die buiteland. My wêreld was tot nou toe nog eintlik maar klein. Uiteraard is die besluit om sak en pak na ’n vreemde land te verhuis teenstrydig met my reiservaring en my oorversigtige persoonlikheid. Dit was wel die maklikste besluit tot dusver – dat ons wel wil gaan, en na watter land. Maar dit was net die begin v...
Read more