Ingedagte

  September merk 3-jaar sedert ons na Kanada verhuis het. Die rasionele deel van my brein sê dit moet soos ‘n lang tyd voel, maar as jy jou lewe in jou middel 30’s oor begin, is dit eintlik kort. In baie opsigte is ons regtig bevoorreg. Ons het goed by die gemeenskap ingeskakel, ons het wonderlike mense ontmoet, ons het stabiele beroepe, ons kinders vaar goed op skool, ons besit ‘n huis en geniet die voordele van ‘n klein-dorpie-leefstyl terdeë. Ek is glad nie spyt oor ons besluit om ons lewens te ontwortel nie. Ons staan ferm by ons “waarom” en waardeer die lewenskwaliteit wat ons hier geniet. Maar Kanada is beslis nie perfek nie. Dit het ook uitdagings, en al leef ons beskermd in die platteland van Manitoba is ons baie bewys van wat in die nuus en op sosiale media die rondte doen. Ek voel egter dat ek Suid-Afrika om verskoning moet vra. Nie omdat ek dit agter gelaat het nie, maar omdat ek so gefokus was op die negatiewe aspekte van die land dat ek nie erkenning kon gee aan die ...

Vra enige klasmaat van universiteit, en hulle sal my obsessie met katte kan beaam. Ek het op een of ander wyse katte as tema in bykans elke projek ingesmokkel. Die kans was altyd groot dat ek ’n crazy cat lady gaan word, maar gelukkig het ek ’n man gekry vir wie ek liewer is as katte. En dit sê baie. Ek het my eerste kat gekry toe ek sewe jaar oud was. Hy was grys en sy naam was Simba – Lion King was toe baie gewild. Hy was effe wild en het slange en muisvoëls en halwe muise in die huis ingedra. Hy het sy nege lewens almal spandeer toe hy deur ’n kar raakgery is. Een minder oog en ’n pen in sy femur later, was hy weer sy ou self. Ek weet nie hoe my arme ouers die veearts-rekening betaal het nie maar my liefde vir die skepsel het hulle seker genoop. Ek kan nie presies onthou hoe lank hy geleef het nie maar ek dink op die ou end is hy dood aan katgriep. My volgende liefde was Spica*. Ek was toevallig by die winkel toe daar ’n boks met klein katjies was wat verniet weggee word. Ek wa...

Ek bevind myself op ’n interessante plek in my lewe. Ons een-jaar-herdenking in Kanada het gekom en gegaan. Ons het ’n huis gekoop en ’n maand terug ingetrek. Somer het reeds plek gemaak vir herfs en die nuwe skooljaar het begin. Baie het in drie maande gebeur – sedert my laaste skrywe. Ek het nie regtig ’n geldige rede vir die uitstel nie. Dalk het ek gevoel die mense wat regtig belangstel het al hierdie nuus reeds ontvang – sommige van hulle met foto’s en video’s as bewyse. Dalk het ek gewag vir inspirasie om my te kom aanmoedig. Dalk kry ek skaam oor hoe my Afrikaans verswak het. Dalk was ek sommer net lui. Hoe dit ook al sy, laat is beter as nooit. Dit is onwerklik om te dink dat ons verpligte kwarantyn verlede week ’n jaar terug verby was. Net so onwerklik om te dink dat ons ’n jaar terug op ’n vliegtuig geklim het sonder enige insig oor wat vir ons voorlê. Onder onstuimige omstandighede. En hier is ons nou! Ons het dit gemaak! Ons het deurgedruk en het elke dag dapper aangepak ...

Hierdie is amper soos ’n vervolg op my “holderstebolder” inskrywing, want hier in die Steenkamp-huis hou ons mos daarvan om groot veranderinge alles op een slag aan te pak. Daar het heelwat gebeur sedertdien, so saam met die koms van ons eerste somer in Kanada. Die somer het oornag verskyn – skielik is dit grasgroen net waar jy kyk! Moeilik om te glo dit is dieselfde landskap wat ’n paar maande gelede onder sneeu bedek was. Almal weet dit word bibberkoud in Kanada, maar ek het nie besef dit word só warm ook nie. Hierdie week was daar oral op die nuus waarskuwings vir temperature bo 40°C en mense is aangeraai om net sekere tye van die dag met hul honde te gaan stap. Ja...dit is deel van die oggendnuus op televisie – die “ Dog Walking Forecast ”. Ons provinsie is ongelukkig al vir meer as ’n maand onder streng inperkings. Jy mag nie eens ’n geselsie op straat aanknoop nie. So al is die somer in volle glorie hier, kan ons dit nie juis geniet nie. Ons kruip maar binnenshuis weg met die l...

Ek sal nie só voorbarig wees en sê “die winter is verby nie” maar die lente is beslis hier. Die Kanadese spot met mekaar dat indien jy die wintersklere te vroeg wegbêre gaan ons vir oulaas ’n sneeustorm kry. Dit was beslis al so tussendeur die warmer weer ysig koud, koud genoeg vir ál die wintersklere. Een só koue oggend op pad skool toe het ’n vrou gebieg sy het net die dag van tevore die jasse weggepak... My gunsteling deel van die warmer weer is die voëltjies wat terug is. Ek was so gewoond aan die gekwetter en getjirp in my ouers se welige agtertuin dat die stilte van die Kanadese winter vir my vreemd was. Skielik is ek weer bewus van ’n geroep iewers uit ’n boom of ’n klein swerm wat al in die rondte vlieg. Die volgende ding wat opmerklik met die warmer weer gepaard gaan is dat troppe kinders skielik in die straat te sien is. Ek het nie geweet daar bly soveel kinders in ons singel nie. Dis net fietse, basketballe en hokkiestokke waar jy kyk. Hier is mos geen heinings nie so jy...